Mirjam maakte een helder onderscheid tussen het denken met
haar hoofd, haar hart en haar buik. En een onderscheid tussen haar rol als
wethouder, als inwoner, als buurtbewoner, als vrouw, als moeder. Maar
uiteindelijk krijgt ze alles in balans en overwint de rede: “De internationale problematiek lossen we als
gemeentebestuur van De Wolden niet op. We moeten er voor onze inwoners zijn en
met hen in gesprek blijven over de zorgen en angsten die er leven. We zullen
nadrukkelijk oog hebben voor de veiligheid en de inpasbaarheid op vele
aspecten.”
Hierbij de integrale tekst:
Hoofd- Hart- en Buikgevoel
Maandag 11 januari hebben we als gemeente De Wolden een
informatiebijeenkomst gehouden over de gesprekken die gaande zijn tussen COA
(Centraal Opvang Asielzoekers) en recreatiepark Van Harte. Er zijn plannen in
de maak voor een AZC (Asielzoekerscentrum). Hiervoor waren uitgenodigd:
Dorpsbelangen Echten, Dorpsbelangen Rune en aanwonenden van de Ruinerweg en
Echtenseweg. Er kwamen veel meer mensen, want het bericht ging rond als een
lopend vuurtje en iedereen is onzeker, ongerust of op zijn minst nieuwsgierig.
Dat kan ik heel goed begrijpen, want ik ervaar die ongerustheid
en onzekerheden zelf ook. Toen het AZC in Hoogeveen gevestigd werd zag ik daar
al die jongemannen heen-en-weer lopen naar het centrum. Zoveel mannen bij
elkaar met mannelijke behoeften, afkomstig uit een compleet andere cultuur. Ik
vroeg mijn dochter om op te letten en niet alleen te fietsen. Ze vond het niet
leuk dat ik daar over begon, maar ik hoop wel dat ze nu alert is.
Als bewoners van de Echtenseweg hebben we zaterdag 9 januari met
de hele buurt nog een gezellige nieuwjaarsbijeenkomst gehad op hetzelfde
recreatiepark Van Harte. De plek die nu in beeld is voor een AZC. Een enorme
kater voor mijn buren en dorpsgenoten. Mensen vragen mij nu dan ook vaak: “wat
vind jij er nou van?”
Hoofd- Hart- en Buikgevoel strijden daarbij om voorrang. Als
wethouder ben ik bestuurder en medeverantwoordelijk voor onze mooie gemeente De
Wolden en alles wat er op ons af komt. Als inwoner en buurtbewoner deel ik een
heleboel zorgen. Dan komt het buikgevoel opzetten: onzekerheid. Wonen we hier
straks nog veilig? Wie loopt er straks langs ons huis? Onze kinderen fietsen
naar school, kan dat nog wel? Wat zal het effect van een AZC op de omgeving zijn?
Zal het gemoedelijke karakter van ons landelijke gebied voorgoed veranderen?
Maar ook het hart laat van zich spreken. Al die mensen in
oorlogsgebieden krijgen te maken met barbaars geweld, honger, verkrachting en
brandstichting. De verdronken vluchtelingen en het dode jongetje op het strand
van Turkije doen mijn hart huilen. We kunnen én moeten wat voor deze medemensen
doen. Ons land heeft in de tweede wereldoorlog hulp van buiten nodig gehad om
weer in vrijheid te kunnen leven. Nu hebben wij zelf de verantwoordelijkheid om
hulp te bieden aan hen die het hard nodig hebben.
Ik hoor van kamerleden en bewindspersonen dat op nationaal en
internationaal niveau hard gewerkt wordt om het probleem van de op drift
geraakte volkeren onder controle te krijgen. Opvang in de regio, strenge en
snelle selectieprocedures, sobere huisvesting en acute uitzetting bij
misdragingen. Mensensmokkelaars en terroristen worden bestreden. Veiligheid
moet gegarandeerd zijn, zowel voor onszelf als ook voor de vluchtelingen. Komend
half jaar wordt cruciaal voor de veiligheid én de continuïteit van Europa. Als
straks het zomerseizoen begint, zullen weer duizenden asiel- en gelukzoekers
proberen om naar het welvarende Westen te komen. Tegelijkertijd verwacht ik van
de landelijke politici in Den Haag dat ze oog hebben voor de effecten die dit
op lokaal niveau heeft. Er is geen draagvlak voor grootschalige AZC locaties,
daar moet wat in veranderen.
Tot slot het hoofd dat koel wil
blijven. De internationale problematiek lossen we als gemeentebestuur van De
Wolden niet op. We moeten er voor onze inwoners zijn en met hen in gesprek
blijven over de zorgen en angsten die er leven. We zullen nadrukkelijk oog
hebben voor de veiligheid en de inpasbaarheid op vele aspecten. Een
overleggroep van inwoners praat hierover mee. Met het uiteindelijke plan hoop
ik dat hoofd-, hart- en buikgevoel met elkaar in balans kunnen komen.